Het klinkt een cliche zin van vroeger : " je bent een engel met een B voor " . Maar eigenlijk is het dat wel. Elk kind zoekt zijn/haar weg naar zelfstandigheid , volwassen worden .
Eerst met de kleine dingen : praten , lopen , grijpen.. Later op leeftijd zijn het de grotere dingen : Een overnachting bij een vriend , alleen op stap , het eerste gebroken hart..
Vergeet ook niet dat eens een kind in de pre-puberteit beland het ongeveer een tweetal jaar hormonen afscheid die een bepaalde onrust teweeg kunnen brengen waardoor ze ook prikkelbaarder zijn en het letterlijk aan de hormonen kan liggen dat je lieve volgzame tiener plots een rebels kind lijkt te zijn geworden .
Dat die zoektocht dan niet van een leien dakje loopt is heel normaal. Denk niet meteen dat je kind doelbewust iets mispeutert , of je opzettelijk kwaad wil maken of je wil kwetsen met woorden .
Jij vind het niet fijn om boos te zijn op je kind , net zoals je kind het niet fijn vind om je boos te maken
Dat het soms in het honderd loopt en dat je met je puber eens een discussie hebt die leid naar ruzie ... Het hoort er allemaal bij in de zoektocht naar zelfstandig worden .
Naarmate de tijd vordert word je klein kind , dat hoorde te doen wat je vroeg , een puber die zijn/haar weg zoekt naar volwassen zijn : zelfstandig. Het vormt een eigen karakter en wil . En dat vormt soms de nodige stress en irritatie om uiteindelijk elkaar weer te vinden , naar elkaar toe te groeien . Je relatie ouder-kind veranderd en vraagt aanpassingen maar blijft bestaan.
Reactie plaatsen
Reacties